Hoofd stoten

Terwijl ik aan het werk was ging de achterdeur open. Een oerkreet van mijn man deed mij gelijk opschrikken. Het klonk serieus… En hoewel hij vroeger zich redelijk goed kon ‘aanstellen’ en ik steeds weer in de benen schoot om hem te helpen terwijl er niets aan de hand was, waren bij mij nu de alarmbelletjes gelijk aan het rinkelen.

“Wat is er?”vroeg ik verontrust.

“Ik heb mijn hoofd heel hard gestoten aan de balk in de schuur, vól er tegen aan! Het dreunt door tot in mijn tanden. Zó straalt het uit…” antwoordde hij, zijn gezicht verwrongen van de pijn. Mijn vooroordelen van lang geleden overboord gooiend, haastte ik me naar boven om het acute middel voor deze situatie snel op te halen. Ik schudde het flesje 5x en hield het even kort onder zijn neus. Hij rook het en ontspande direct. Bleef wel wrijven over de plek waar het zat. Spannend vond ik het.

Wordt het een bult of niet? Mijn onvoorwaardelijke geloof in de homeopathische middelen en in dit acute middel op dit moment in het bijzonder, maakte dat ik wel zeker wist dat het geen bult zou worden. Maar… eerst zien en dan geloven natuurlijk!

Na drie minuten schudde ik het flesje nog een keer 5x en liet hem weer ruiken. Hij hief zijn hoofd op en wilde weer opstaan. “Is het over?” vroeg ik met ontzag in mijn stem. Ontzag voor het homeopathische middel of voor mijn man die zich als een stoere held gedroeg? Dat was me nog niet helemaal duidelijk. “Ja, het is over. Ik ga nog even de laatste dingen in de tuin doen” en hij veerde overeind om de daad bij het woord te voegen.

Mijn ontzag groeide… Ontzag voor de bult op z’n hoofd die niet ontstond. Ontzag voor mijn echtgenoot die toch beduidend minder kleinzielig leek dan járen geleden. Ontzag voor het betreffende middel en de snelheid waarmee een acuut middel in een acute situatie kan werken!