Koortsstuip

Enkele jaren geleden belde een moeder van een klein mannetje van 2 jaar oud me met de mededeling dat hij erg ziek was.  Bijna 41 graden koorts en hij lag er gloeiend heet, apathisch bij.  Gaf amper antwoord wanneer moeder iets vroeg en was erg onrustig. Het kindje was bekend met hoge koorts en ook koortsstuipen.  En in het verleden gaf zijn moeder hem dan een zetpil om de koorts te laten zakken. Hoewel je ‘m dan voor dat moment uit de crisis houdt, los je het terugkerende probleem niet op.

Daar ligt natuurlijk de kracht van de homeopathie.

De kracht om een steeds weer repeterend patroon te doorbreken.  Kijken waardoor het ontstaat, de angel er uit halen of wel het probleem oplossen daar waar het ontstaat. Balans hersteld. Daarmee zorg je vanzelfsprekend er ook voor dat, in dit geval,  de hoge koorts met gevaar voor koortsstuipen niet meer terugkeert. En dat is winst.

Maar zover was mijn  patientje van die dag nog niet en omdat ik wist dat hij de neiging had koortsstuipen te ontwikkelen had ik de moeder op haar hart gedrukt mij te bellen als hij koorts zou krijgen.  Dat deed ze gelukkig en op tijd want de koorts was nog stijgende. Ik besloot op weg naar huis even bij hen langs te gaan om te kijken hoe het was en vooral ook het acute middel mee te nemen wat het jongetje nodig had. Juist toen ik aanbelde bleek dat hij net in een koortsstuip geraakt was  en moeder deed wat paniekerig de voordeur open.  In één oogopslag zag ik én moeder én door de open kamerdeur mijn patiëntje. Zonder na te denken liet ik het jongetje het middel gebruiken en bijna instant sloeg hij zijn ogen op en keek me aan. Hij reageerde direct op het gegeven middel, wat hij even frequent mocht gebruiken totdat hij er helemaal weer was.  Hij was helder, kwam weer tot leven, had dorst, dronk  en de koorts zakte keurig binnen een uur met 2 graden.
Gevaar geweken en de dagen daarna herstelde het jongetje keurig. Hij heeft nooit meer een koortsstuip gehad. En zo hoort het ook!