Maagbeschermers
Je zou denken dat maagbeschermers de maag ook daadwerkelijk beschermen. Maar doen ze dat ook wel echt?
Na het bestuderen van het boek De darm denkt mee van milieuarts Klaus-Dietrich Runow kunnen we een realistischer beeld vormen over deze steeds vaker gebruikte medicijnen. De arts, die al 25 jaar patiënten behandelt met chronische darmziekten, voedselallergieën en aandoeningen door schadelijke stoffen, heeft belangrijke conclusies kunnen trekken uit zijn uitgebreide praktijkervaringen.
Maagbeschermers of protonpompremmers (PPI) verminderen de aanmaak van maagzuur en worden zoals gezegd steeds vaker voorgeschreven. Van 1998 tot 2007 is in de westerse landen het aantal dagelijks doses vijf keer zo hoog geworden. De helft van dit gebruik is onterecht en zelfs schadelijk, aldus Runow. Maagbeschermers worden toegepast bij een “prikkelbare maag” en als extra medicijn tegen de bijwerkingen van pijnstillers. De maag produceert zuur om ons voedsel te verteren. Als er teveel wordt aangemaakt, kunnen we daar last van krijgen. Dit kan bijvoorbeeld omdat we teveel of te vet hebben gegeten. Maagpijn of zuurbranden is dan het gevolg. Ook een allergie voor bepaalde voeding kan maagklachten veroorzaken of er is sprake van zwakte van de alvleesklier, een belangrijke schakel in de spijsvertering. Kortom het is beter te onderzoeken waarom er te veel maagzuur wordt aangemaakt, dan het domweg afremmen van de productie. Maagzuur beschermt ons namelijk ook. Het doodt allerlei micro-organismen, zoals bacteriën, schimmels en virussen die in ons voedsel zitten en ons ziek kunnen maken. Als maagzuurremmers langer dan 3 maanden worden ingenomen vergroten ze drie keer de kans op een ontsteking in maag of darm. Ook de kans op een longontsteking wordt met 30% verhoogd. De kans op diarree, omdat een bepaalde bacterie de maag probleemloos kan passeren, neemt toe met 80%. Behandelkosten die hieruit volgen worden in Europa op 3 miljard euro geraamd.
Vergrote kans op allergische reacties
Om nog even verder te gaan, verhoogt de maagbeschermer de kans op een allergische reactie omdat bepaalde eiwitten in vis en noten niet goed meer worden verteerd, als er te weinig zuur in de maag is. Na 3 maanden gebruik van maagzuurremmers ontwikkelde 15 % van de proefpersonen een allergische reactie tegen 19 voedingsstoffen, terwijl ze daarvoor geen enkele last hadden. En tenslotte een probleem wat de maagbeschermer ook kan veroorzaken: botontkalking. Omdat de maag minder zuur wordt, kan calcium uit de voeding niet goed meer worden opgenomen. Dit verhoogt het risico op botbreuken. Recentelijk bestaat het vermoeden, dat ditzelfde ook voor Vitamine B12 geldt: het kan niet goed meer opgenomen worden bij een verminderde maagzuurproductie. Een tekort aan Vitamine B12 leidt tot een kwaadaardige vorm van bloedarmoede. Sinds kort wordt vanuit Den Haag het gebruik van maagzuurremmers geadviseerd, wanneer de patiënt bloedverdunners neemt, omdat laatstgenoemde het risico op een maagbloeding vergroten. Zo wordt de medicijnlijst omwille van de bijwerkingen van andere medicijnen steeds verder uitgebreid.
Homeopathisch anders
Een andere manier van benaderen vinden we in de natuurgeneeskunde en de klassieke homeopathie. De oorzaak van de klacht wordt vanuit een holistisch beeld in kaart gebracht en behandeld. Een voorbeeld is een 62 jarige man, die dagelijks een maagzuurremmer gebruikte. Tijdens een homeopathisch consult vertelde dat hij zich op zijn werk ontzettend ergerde aan zijn collega’s. Hij “vrat zich zelf op van binnen”. De homeopaat gaf hem een medicijn wat zijn ergernis deed afnemen en meer berusting bracht. Hierdoor kreeg hij minder maagklachten en kon hij stoppen met de omeprazol. De toename van het gebruik van maagbeschermers en andere medicijnen, leidt tot vele gezondheidsklachten, die nóg meer medicijngebruik voortbrengen. Deze zullen ook weer bijwerkingen hebben. Als we de daadwerkelijke oorzaak van een klacht niet behandelen, zullen we steeds zieker worden en de gezondheidszorg uiteindelijk onbetaalbaar.
Bekijk hier meer natuurlijke tips tegen maagzuur »
Dit artikel is geschreven door Annelies Scholten