Een enkelblessure

Mijn zoon van 22 jaar veraste me vandaag toen ik thuis kwam. Met zijn pootje omhoog zat hij op een stoel op mij te wachten. ‘Mam’, zo klonk het, ‘ik ben vanmorgen met squashen gevallen en heb mijn enkel weer geblesseerd.’ Ik schrok. Natuurlijk zijn er véél ergere dingen op de wereld, dan alleen maar een enkelblessure en hoef ik hier niet van te schrikken. Maar tóch… Mijn gedachten dwaalden af naar twee jaar geleden. Het was oudejaarsdag en ik stond oliebollen te bakken. Deze zelfde zoon belde vanuit Emmen waar hij op dat moment vakantiewerk deed op een groot recreatiepark. Toen belde hij vanuit het ziekenhuis in Emmen, met de mededeling dat hij zeer waarschijnlijk zijn enkel had gebroken. Hij was gevallen. Of ik kon komen…

Natuurlijk! En een beetje bibberend, want eigen kinderen met pijn went immers nooit, vertrok ik toen met mijn gebakken oliebollen op schoot en mijn homeopatische flesje in mijn hand, naar Emmen. Wie weet hoe lang we zouden moeten blijven? En trouwens de verpleging lustte ook vast wel een oliebol zo op deze oudejaarsavond. Evenals het geblesseerde kind natuurlijk.
Toen we daar aankwamen bleek de enkel niet gebroken te zijn, maar flink gekneusd en de enkelbanden gescheurd. Ook niet mis natuurlijk en tóch normaal gesproken een lange blessuretijd voor de boeg. Iets wat dit actieve kind niet kon waarderen. Enfin, gelijk maar het geïndiceerde middel gebruiken, wat evenals mijn zelfgebakken oliebollen meer dan welkom was.
Het middel helpt namelijk ook voor de pijn. En pijn hád hij! Zeker als hij zijn been naar beneden liet hangen. De enkel zag er niet uit. Je kent het vast wel. Dik, grauw bleek, neigend naar blauw en vooral niét aankomen! We mogen ‘het kind’ meenemen naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. Nu had híj de oliebollen op schoot en híj het homeopatische flesje in zijn hand. Elke half uur maar gelijk gebruiken in deze heftige situatie. Voor de pijn, voor de zwelling…

En al mijmerend over de situatie van toen, vraag ik mijn zoon al bijna automatisch: ‘heb je het acute middel al gebruikt?’. ‘Oh nee, nog niet aan gedacht…’. Hmmmm, zoon van een homeopaat? ‘Het is gelukkig niet zo erg als toen, mam!’ voegt hij er, als excuses voor deze nalatigheid, aan toe. Gelukkig maar. Ik geef hem twee middelen die hij om de beurt mag gaan gebruiken met een bepaalde tussenpose. En dat doet hij braaf. ’s Avonds loopt hij weer en meldt dat het al een stuk beter gaat.

De vorige keer ging natuurlijk gepaard met een wat langer herstel periode. Maar tóch, na vier weken liep hij weer normaal, was de fysiotherapeut weer zeer tevreden en zagen de foto’s er goed uit. En wat belangrijker was, hij kon weer gewoon lopen. En dat is fijn. Iets wat iedereen die ooit de krukken moest gebruiken zeker zal beamen. Want dát blijft onhandig. Ook de vorige keer had hij dit traumamiddel gebruikt. En het andere middel na een paar dagen er bij in afwisseling. Het eerste middel doet de zwelling wegnemen en verlicht de pijn. Daarnaast zorgt het er voor dat bloed wat buiten de aderen is getreden door de blessure, oplost en door het lichaam opgenomen en afgevoerd wordt. Dit middel zorgt er voor dat er een gezonde doorbloeding plaatsvindt, wat nodig is voor een goede genezing. En dat is belangrijk!

Koelen, zoals iedereen vanuit de sport en de medische wereld kent, heeft een tegengesteld effect. Daarmee bewerkstellig je juist dat er géén doorbloeding is. Immers, door kou trekken de bloedvaatjes zich samen en terug. Dat moeten we niet hebben. Een betere doorbloeding geeft een snellere genezing. De zwelling is eigenlijk een bescherming vanuit het lichaam. Een soort gips, maar dan zelf gemaakt. Prima reactie, maar als de zwelling zou blijven en blessures hun eigen tijd nemen om de zwelling vanuit zichzelf weer te verminderen, zou het een langdurige geschiedenis worden. Veel effectiever is dus ons homeopathisch traumamiddel zoals je waarschijnlijk al uit dit stukje zult begrijpen. Het middel  helpt een handje…of een enkeltje. Het middel zorgt ervoor dat de zwelling in korte tijd afneemt waardoor de patiënt al vrij snel, binnen de pijngrens kan gaan bewegen. En bewegen zorgt er voor dat het niet stijf wordt. Ook een sneller herstel want wat stijf is, kun je niet zomaar weer in beweging brengen. Dat duurt een tijd. Maar met de homeopatische middelen dus niet. De zwelling neemt af en de genezing is al begonnen.

Omdat in dit geval de enkelbanden gescheurd waren is er nog een aangewezen middel wat erbij kan ter ondersteuning. En dat bleek ook zo te zijn. In steeds oplopende potenties en onder begeleiding herstelde de enkel zich heel snel. En nooit heeft hij er meer enig last van gehad. Buiten het misstapje van vandaag dan natuurlijk…kan gebeuren.