Puberteit bij dieren…
Ook dieren kennen levensfasen. Korter en sneller dan bij ons mensen, maar tóch!
Jelle heeft een Oud Hollandsche Herder. Als pup gekregen en natuurlijk zelf opgevoed. En nu is Max 2 jaar oud.
Ook bij dieren werkt het zo; je bent eerst pup en dan ben je puber J.
Daarna ben je een volwassen hond.
Max luistert super goed. Hoewel in de Corona-tijd de puppy-cursus gemist, is de opvoeding toch wel gelukt.
Maar toch ontspint zich iets bijzonders. Soms loop ik met Jelle mee als ze samen bij mij zijn. En wat opvalt is dat Max niet los wil lopen. Want als Jelle de riem losmaakt, wordt Max helemaal gefocust op z’n riem, neemt een deel er van in z’n bek en loopt dan alsnog aangelijnd. Een schattig gezicht overigens, stoer, vol overgave en nog écht een beetje puppy-gedrag.
Kijkt nergens naar, snuffelt totaal niet en vergeet te plassen en z’n grote behoefte te doen.
Ik vond dat vreemd, hoe aandoenlijk het ook lijkt. Geen gezond hondengedrag eigenlijk en zag dat eens een aantal keren aan.
Als tip voor Jelle gaf ik de optie om een afspraak te maken bij een klassiek homeopaat voor dieren, die dit gedrag zeker zou kunnen duiden. Maar dat kwam er niet van…
Pubergedrag
Was dit pubergedrag? Dan zou het een té braaf pubergedrag zijn. Max leek er geen last van te hebben en Jelle had niets te klagen, want geen hond luisterde zó goed als deze hond. Niks mee te doen…
Vanuit onze opleiding waarin we studenten opleiden tot klassiek homeopaat voor mens of dier, weet ik dat dieren het gedrag van de eigenaren kunnen overnemen of spiegelen. Is dat té pathologisch, dan kunnen ze zélfs dat stuk overnemen.
Onlangs gingen we weer met z’n drieën op pad. En ik zag me dat hele gedoetje nog weer eens aan.
In een opwelling zei ik; ‘doe de riem eens in je jaszak en negeer Max en oogcontact…’
En je gaat het amper geloven, maar een wonder geschiede; Max liep los, keek vaak om en zocht oogcontact, wat we beiden negeerden, en liep vervolgens als een echte hond door. Liep gewoon verder voor ons uit, deed z’n behoeftes, snuffelde aan alles en was ineens in alle opzichten een HOND. En daarnaast luisterde hij ook naar de normale commando’s die hij al kende, wanneer hij dat moest doen; bij auto’s of fietsen, bij andere honden etc.
Vooral het negeren van het oogcontact was hierin cruciaal. En dat het deze uitwerking zou hebben kon niemand bevroeden. Maar als je dat dan beredeneert dan zou je uitkomen bij de hechte band tussen baas en hond, die ook vooral ook in de Corona-tijd is ontstaan; door isolatie tot elkaar veroordeeld J in de goede zin van het woord. Maar hierdoor ook, bijna pathologisch onlosmakelijk met elkaar verbonden in de eerst opvoedjaren.
Max werd in één wandeling puber én een normale hond. Het was heel bijzonder om mee te maken omdat dit zo direct werkte en de oplossing bracht.
Ook wij konden gewoon ontspannen samen wandelen, zonder dat er een puber aan die riem trok om alle aandacht daarmee naar zich toe te trekken.
Heerlijk voor ons alle drie!
